تخصیص سرمایه‌گذاری در شبکه حمل و نقل بر مبنای قابلیت اطمینان

امدادرسانی به موقع بلافاصله پس از رخ دادن یک حادثه مانند زلزله یا سیل در یک شبکه حمل و نقلی شهری، اصلی­ترین عامل نجات آسیب­دیدگان به شمار می‌‌‏‏رود. این موضوع به حفظ مناسب عملکرد اجزای شبـکه وابسـته است. عوامل مختـلف محیـطی می‌‌‏‏توانند عملکرد شبکه حمل و نقلی را دچار اختلال نمایند. این اختلال در خدمت­دهی اجزای شبکه بروز پیدا می‌‌‏‏کند. مثلاً پلی می‌‌‏‏شکند و از شبکه خارج می‌‌‏‏شود و یا در اثر آسیب­دیدگی، دیگر نمی‌‌‏‏تواند با همه ظرفیت خود سرویس­دهی کند. در این مقاله با در نظر داشتن عملکرد احتمالی ظرفیت کمان­ها، مدلی جهت تخصیص سرمایه برای بهبود عملکرد آن­ها ارائه شده است. حل این مدل مشخص می‌‌‏‏کند کدام کمان­ها می‌‌‏‏بایست تحت سرمایه­گذاری قرار گیرند به نحوی که پس از وقوع حادثه، قابلیت اطمینان شبکه در سطح مطلوبی حفظ شود. بدین منظور، شاخص­های ارزیابی مناسب برای توصیف عملکرد شبکه انتخاب و برای برآورد کرانه بالا و پایین قابلیت اطمینان شاخص­های مورد نظر، از روش محتمل­ترین حالت اسـتفاده شده اسـت. در این شاخـص که می‏بایست معرف کیفیت سرویس­دهی شبکه باشد، قابلیت اطمینان اتصال مبدأ- مقصدها و زمان سفر کل شبکه در نظر گرفته شده است. سپس الگوریتم ژنتیک جهت حل مدل بهینه­سازی ارائه شده، مورد استفاده قرار گرفته و در نهایت مدل، در یک شبکه حمل و نقلی به کار گرفته شده است. در این مثال روش محتمل­ترین حالت با روش شبیه­سازی مونت کارلو مقایسه و در مورد دقت آن بحث شده است.